Wandelen met de Drie Koningen
– Grenzen verleggen, opzoek naar nieuwe bronnen van leven –

Zondag 6 januari 2019 vertrekt voor de 15e keer de jaarlijkse Driekoningenvoettocht. Deze al weer traditionele wandeltocht van ongeveer 16 km lang, trekt jaarlijks veel inwoners uit de parochie en omliggende streken. Dit jaar heeft de tocht een bijzonder tintje; we lopen naar Culemborg, de aangrenzende zuster parochie. Het lijkt het ons leuk om samen deze wandeling te maken van Houten naar Culemborg. Voor de inwendige mens wordt altijd goed gezorgd en de tocht levert voor velen verrassend gezellige gesprekken. Een beetje wandel ervaring is handig en goede wandelschoenen een must aangezien niet alleen de verharde weg de schoenzolen zal passeren.

Wandelschema/programma (bij benadering)

•  9u30           Houten Loerikseweg. Eucharistieviering in het kader van Drie Koningen.
• 10u30           Koffie na de viering als start voor de wandeling (sanitaire stop is handig)
• 11u00           Start wandeling vanaf kerkplein Houten.
• 12u45          Aankomst Schalkwijk, Jonkheer Ramweg 18; ontvangst met koffie.  Sanitaire stop.
• 13u30          Vertrek richting Culemborg (en start voor wie hier aanhaakt)
• 15u00         Verwachte aankomst in Culemborg Barbarakerk. Iets te eten en drinken wordt verzorgd.
• 15u30         Lichtjesviering
• 16u15         Vertrek bussen richting Schalkwijk en Houten

Let op!
Een deel van de tocht gaat langs weilanden en over enigszins modderige paadjes, dus het is een goed idee om goede, waterdichte schoenen aan te doen. Op enkele stukken zijn honden niet toegestaan; uw viervoeter zult u daarom helaas thuis moeten laten.

Vrienden van de Driekoningen
Ervaart ook u de driekoningenwandeling als een bijzondere tocht en wilt u uw verbondenheid laten blijken? Schrijf u dan bij het aanmelden direct in als vriend‑van‑de‑driekoningen. U steunt hiermee deze bijzondere wandeltocht en ontvangt na afloop dan tevens een mooi aandenken.

De tocht is gelopen, u kunt niet meer inschrijven.

Wat een succes was deze veertiende editie van de driekoningen-voettocht; niet in de laatste plaats vanwege het weer. Was het al weken achtereen donker en druilerig weer; op de zondag van Driekoningen waren de weergoden met ons. Mede daardoor werden er meer dan honderd deelnemers aan deze tocht geteld. Zij werden in de Nicolaas kerk in Odijk warm welkom geheten met koffie en een krentenbol. Vervolgens werden de wandelaars uitgenodigd in de kerkzaal waar ze een kort welkomstwoord te horen kregen en waar de drie koningen zich voorstelden. Zij legden in mooie woorden uit wat de betekenis van hun geschenken was. Andere mooie woorden werden gesproken door Wanda de Jong. Zij memoreerde mevrouw Annie de Wit -de Reuver uit Werkhoven die vanaf de eerste tocht meeliep. Zij was de dag voor de voettocht, waarvoor zij zich ook dit jaar had opgegeven, bij de bushalte overleden. Zij werd op die plek herdacht door het achterlaten van een kaars en bloemen. De drie koningen hebben samen met een aantal familieleden een gebed uitgesproken..Zo ging onze Annie toch in gedachte mee! Onder klokgelui zijn we “Dankbaar onderweg” gegaan.

De tocht voerde langs de Kromme Rijn en over een aantal klompenpaden.  Even voorbij kasteel Beverweerd werden de lopers behalve op een appel ook getrakteerd op de muziek van onze doedelzakspeler Lex Bulterman en zijn vrouw die hem met een handtrommel begeleidde. Een klein half uur daarna kwam de stoet aan bij de boerderij van de familie de Rooy aan de Kapelleweg  te Werkhoven. De boerenschuur was gezellig ingericht met grote platte wagen welke dienst deed als tafel, waarop schalen vol plakken kerstbrood en wafels uitgestald stonden en de strobalen dienden als zitmeubilair. Naast de koffie, thee en chocomel trakteerde Hans de wandelaars op allerlei soorten drinkyoghurt. Die royale traktatie bleek geen overbodige luxe, want het tweede deel van de route was redelijk zwaar. De ondergrond langs de Kromme Rijn was zompig en het pad langs het Amsterdam-Rijnkanaal lag er ook niet als een biljartlaken bij. Bovendien had de wind er vrij spel en voelde je goed dat het kouder was dan het er uitzag. Dit alles kon de pret niet drukken, want overal om me heen hoorde ik gezellig gebabbel over van alles en nog wat. Het thema “Dankbaar onderweg” kwam in die gesprekken al dan niet letterlijk tot uitdrukking.

Even voorbij de sluizen bij Wijk bij Duurstede werden er weer appels uitgedeeld en werd de route weer wat meer wandel-vriendelijk. De mooie buitenwijken en vooral de historische binnenstad brachten diverse oh’s en ah’s uit de monden van de wandelaars. Uiteindelijk was iedereen toch blij toen zij de heerlijk verwarmde Johannes de Doperkerk onder klokgelui binnengingen. Er was goed voor de inwendige mens gezorgd. Er waren broodjes al dan niet met een hamburger, tosti’s, koffie, thee en chocomel en dat alles met een vriendelijke glimlach uitgedeeld.

Voor aanvang van de lichtjesviering werden papiertjes uitgedeeld waarop men schrijven kon waarom je dankbaar bent met vrijwilligerswerk. Deze ontboezemingen werden tijdens de viering voorgelezen.

Na de viering werden de wandelaars naar de bussen geleid, die kosteloos ter beschikking waren gesteld door de firma Kassing. Daarmee werden ze naar het beginpunt van de wandeling gebracht om van daar uit naar huis te gaan; meestal dichtbij maar soms wat verder, zoals naar: Veenendaal, Wilnis, Delft, Arnhem, Baarn of Utrecht.
Zo zie je maar dat de populariteit van dit evenement tot over de grenzen van onze parochie reikt.

Dank aan al die vrijwilligers die dit evenement tot een geslaagd evenement maakten. Tot volgend jaar 6 januari en het derde lustrum..Schrijf het in uw agenda.

foto’s van de tocht

en nog meer foto’s

een reactie van de trommelaarster:

In deze tekst wil ik onder woorden brengen, hoe ik de Driekoningentocht ervaar.
Afgelopen keer was voor ons de derde keer dat Lex speelde op de doedelzak.
En……………….daardoor dat we  kennis maakten met het fenomeen “Driekoningentocht”.
De eerste en de laatste keer, was het mooi zonnig weer en koud.
En ervoer ik wat het me deed een groep gedisciplineerde wandelaars door het landschap te ‘voelen’’ en zien komen.
Het is voor mij volkomen duidelijk dat de groep die eraan komt, een missie vervult.
Het is imponerend een groep wandelaars te treffen die “aanwezig”zijn, zonder geschreeuw of haast.
De wandelaars gaan de weg ten dienste van de Schepper, de Schepping, de Liefde in de Schepping en de Schoonheid van de Schepping. Imponerend, zo ervaar ik het.

Petra Wennekus

De driekoningenvoettocht, een pelgrimsverslag.

We mogen op stap met de drie wijzen uit het oosten. Vanuit ’t Goy volgen we een grote ster, die de gehele weg voor ons uit schijnt, wel nodig in de zware mist. Iedere koning heeft ook nog een eigen ster, een eigen wijsheid, die hem als gids een richting geeft. In de kerk van ’t Goy, onder het genot van nog een staartje kerstbrood bij de kribbe, vertellen ze daar iets over. De eerste wijze verhaalt van de Liefde, “de grootste van de drie”, zegt hij, “zonder deze ben je niets”. Dan vertelt de tweede wijze bevlogen over de Hoop, zijn Hoop, dat wij samen en ieder voor zich vluchtelingen helpen. Vanuit Syrië loopt  pastor George Alkaed mee, ver van zijn familie is hij inmiddels inwoner van Houten geworden. De derde wijze, u raadt het al, draagt de ster van ons geloof. Hij vertrouwt erop, dat wij onderweg met elkaar over ons geloof durven spreken. Met een kleine 100 pelgrims lopen wij via het landgoed Wickenburgh, dwars door Houten naar de Onze Lieve Vrouwekerk, alwaar wij gastvrij worden onthaald. Er is werkelijk van alles in de warme stal tevoorschijn getoverd, zoals prachtige stergebakjes en warme dranken. Verder gaan we weer. Er hebben zich vele nieuwe pelgrims bij ons aangesloten en zo vormen wij een lange stoet door de velden, de ster volgend. Als vanzelf komen mensen tot goede gesprekken over Geloof, over Hoop en over de Liefde. We lopen door Nieuw Wulven, waar een doedelzakspeler het uitdelen van de appeltjes opluistert. Dit ontlokt bij velen complimenten over de organisatie. Voort gaat het weer, achter Fort Vechten langs en over de luchtbrug en dan… staat de ster stil, bij de Barbarakerk in Bunnik. Ook hier worden we omhuld met warme gastvrijheid, er zijn buiten houtvuren en binnen is er lekkere soep met broodjes, dat gaat er wel in na zo’n lange tocht! We sluiten de dag waardig af met een lichtjesviering. We bidden in dankbaarheid, zingen en we plaatsen een lichtje bij de ster, die ons op dat moment het meest bezighoudt. Bijzonder: er werden bij alle drie de sterren vele lichtjes neergezet. Tot besluit werden we met de bussen van Kassing weer netjes naar Houten en ’t Goy teruggebracht. Het was een prachtige dag!

een pelgim

Charles Verwimp heeft een mooie reportage gemaakt:

Bekijk de inspirerende foto’s van Paul Brand:

https://goo.gl/photos/Lq79eZEAW1rN8CkN8

Het was weer een prachtige tocht!!!

De weersvoorspellingen werden pas in de loop van de week wat gunstiger. Daarom was het officiële aantal aanmeldingen ietsje lager dan we de laatste jaren gewend waren. Maar natuurlijk werd onze traditie gestand gedaan: het bleef droog en in de middag werden we nog verrast met een bleek zonnetje; prima wandelweer dus. Zoals als die vorige wandeltochten ook prima weer hadden.

De tocht werd voorafgegaan door een startviering waarin de koningen vertelden welke ster zij gekozen hadden om te volgen. Voor die gelegenheid stonden er op de altaartreden drie grote houten sterren, die door mensen van de Krachtfabriek in Houten gemaakt waren. Verbondenheid, Warmhartigheid of Verwondering stond en op te lezen. De Drie Koningen kozen hun ster en vertelden waarom juist die ster voor hun zo belangrijk was.

Met een 100-tal wandelaars gingen we na de koffie met krentenbrood op weg van Schalkwijk naar ’t Goy.

Door de sterren ontstonden er vanzelf gesprekken met de Koningen en die gaven al snel hun ster door om ook anderen te inspireren. Zo ontstonden er vanzelf meer gesprekken. Maar die gingen niet altijd over deze drie onderwerpen. Ik ving flarden van gesprekken op over grote pelgrimstochten, de zin  of onzin van het celibaat of gewoon over de prijzen van een warme maaltijd in sommige  vakantieoorden. Kortom, er heerste een sfeer van gemoedelijkheid en saamhorigheid in de stoet, op weg naar de eerste stopplaats; t Goy.

Waren we in Schalkwijk al royaal voorzien van koffie en een plak krentenbrood; in onze tussenstop werden we verwelkomd met vers gebakken wafels en koffie of chocomel.Het wandeltempo lag vrij hoog, we waren dan ook ruim op tijd in ’t Goy zodat we alle tijd hadden om van de lekkernijen te genieten en het interieur van de kerk in ons op te nemen. Met haar kleine afmetingen heeft de kerk een zeer gemoedelijke sfeer.

De klokken begonnen te luiden; tijd om met het tweede deel van de wandeling te beginnen. Inmiddels had zich een aantal wandelaars; voornamelijk kinderen, aangesloten. Voor hen was er een puzzeltocht aan de hand van foto’s van het tweede traject. De eerste paar kilometers ging over goed geplaveide wegen, maar daarna werd de kwaliteit van de ondergrond toch wat minder. Wie geen goede wandelschoenen had aangetrokken had toch wel last van de drassige bodem en kreeg wel een beetje moeite om het tempo bij te houden, maar meer dan 50 meter raakten zij niet achterop.

Een verrassende onderbreking was het punt waar de “traditionele” appels werden uitgereikt. Hoorden we van afstand al onbekende klanken op ons afkomen, bleken die afkomstig van een doedelzakspeler die dit moment wel een heel bijzondere sfeer gaf. Gesterkt door deze verrassende klanken ging de tocht verder. Eerst nog moeizaam door het natte gras en af en toe wat modder maar weldra werd de ondergrond beter en konden de laatste paar kilometers wat comfortabeler worden afgelegd.

Tegen half vier bereikte het klokgebeier van de Cothense kerk onze oren. Nog even en daar zagen we ze: feestelijke fakkels die ons een warm welkom heetten in de fraai versierde kerk. Ook hier weer een gastvrij onthaal; dit keer met heerlijke soep en goed belegd stokbrood.

Na ruim een half uur was het tijd voor de afsluitende lichtjesviering. De drie houten sterren werden voor aan het priesterkoor geplaatst en de wandelaars konden bij de ster waarvan de tekst hem of haar het meest aansprak  een waxinelichtje neerzetten. Na gezang en gebed en de vredeswens werd de collecte gehouden waarvan de opbrengst bestemd was voor Warchild. Als muziek daarbij was gekozen voor het toepasselijke lied  “De speeltuin”, zo mooi gezongen door Marco Borsato.

De viering werd afgesloten met het parochielied, dat ook in de gezamenlijke viering van de acht locaties werd gezongen. Het symboliseerde perfect het onderwerp Verbondenheid; de tekst die op één van de drie sterren stond te lezen. Zo kwam er een eind aan een evenement dat mede dankzij de vele deelnemers als zeer geslaagd mag worden beschouwd.

Volgend jaar gaan we weer op weg, de route is nog niet bekend, maar wel de datum: 8-1-2017. Zet deze vast in je agenda!

Paul Brand heeft weer mooie foto’s gemaakt, bekijk ze in zijn album.